Een overfanatieke bedrijfsleider, net aangesteld, of in de dop: ‘Weet je hoeveel thermometers ik in de ijsbak
vond?’ Hij kijkt veel te opgetogen. ‘ZES!’ Het moet en zal hier gestroomlijnder
gaan. Zijn collega, socialer dan noodzakelijk, lacht om zijn triomfantelijke
uitroep.
Horeca en ambitie, het leidt tot
een overdreven niet-gemeend ‘GOEDEMORGEN!’ waarvan het contrast tussen de uiting en de gezichtsuitdrukking van de jongeman zo groot is als zijn opgeblazen ego die hij de wereld toont als hij
de kok eens even haarfijn uitlegt hoe we vanaf nu de rekeningen gaan invoeren. ‘Jij
voert in wat jij maakt, ook voor de bedrijven. Ik controleer dat dan nog even,
doe de drankjes. Toebehoren zoals schoonmaakmiddelen en wc-papier, daar ben ik
voor. En kaas hoeven we enkel door te bellen, toch?’ De kok kijkt naar zijn
bord, kan niet wachten zijn vuile goed op de toonbank te zetten en hiermee dit
gesprek te verlaten, ‘Jep’. Gerinkel van glas. Het nieuwe meisje staat verbouwereerd te kijken naar de ravage die ze zojuist met haar stofdoek heeft aangericht. Tijd voor onze bedrijfsleider om zich van zijn sociaal-pragmatische kant te laten zien. ‘Heel goed dat je dat doet! Want nu kan ik je meteen laten zien
wat je moet doen in dit geval. Ik zal even het protocol voor je uitprinten.’ Hij
verdwijnt naar achteren.
Voor even is er een aangename
ambiance in LE PAIN QUOTIDIEN OP HET CORNELIS TROOSTPLEIN.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten