spreek, beeld!: 2014

Twintig minuten geleden stapte ik uit bed, nam een espresso met Italiaanse snelheid en een paar happen brood met nutella. Nu, om half acht in de ochtend, sta ik buiten. Er hangt nog wat dauw in de lucht, overgebleven koelte van de nacht is vandaag mijn ochtendwashand.
Naast de dokterspraktijk op de brug staan een oude vrouw en man. Op het kleed liggen veel Heineken-glazen. Ik kijk de doktersvrouw aan, ze heeft een grof gelaat en wijst de dokter aan waar de rest moet komen te liggen. Dan gaat de deur open. De echte doktersvrouw stapt naar buiten. Rode lippenstift en een coupe blond haar.
'Staat het allemaal?'
'Het is weer heeeerlijk!'
Ik hoor André zingen dat er iemand niet in hem gelooft. De platenspeler waar hij uit schalt heeft een verlengsnoer dat door de dokterstuin het huis in verdwijnt.
De doktersvrouw mengt zich tussen het vrijmarktpubliek, op zoek naar een tijdschriftenhouder voor in de wachtkamer. Ondertussen wordt de dokter in het leefgedeelte van het huis wakker met een kater, want hij heeft dit weekend geen dienst. Hun zoon koopt straks zijn eerste sixpack bier op de Zeedijk, met zijn vrienden gaat hij vandaag lopend dronken worden.
Om vier uur wordt de ambulance gebeld.

Al dwalende door onbekende straten, eindigde ik in een bekend park, maar daarin op een mij onbekende plek. Op een bankje naast het geiten-, lammetjes- en overmatig-behaarde-varkensverblijf. Een schaap werd gekapt.

Het was eveneens een plek waar jonge en oude moeders, soms een oma of vader, zich verzamelden met hun nieuwbakken (klein)kroost. Omdat ik bijna 27 word en ik me erover verbaas dat mijn moeder op die leeftijd met mij in haar buik zat opgescheept, begon ik te voelen. Ik zag die kinderen en voelde en voelde, speurde hormoonwegen af, onderwierp mijn brein aan een echo. Activiteit zou oplichten.

Het bleef donker.

Geen getik, geen geklapper, geen licht onrustig gevoel rond mijn baarmoeder. Droombeelden van een mini-me bleven uit.

Leuk, van die kleine mensjes, maar, zoals al zo vaak gezegd: ze kunnen zo weinig. Er was één meisje dat potentie vertoonde, maar zij was dan ook wat ouder. Ze klom in een boom via de omheining en haalde dennenappels naar beneden, terwijl ze met haar birkenstockjes steunde op het rubberen elastiek dat omheining en boom verbond. 'Hier!' Haar vriendinnetje stond beneden klaar om ze op te vangen. Waarom ze de jonge lentevruchten van de takken verwijderde, was onduidelijk. Waarom! Waartoe! Dit heet vandalisme! Kortom: die wilde ik wel.

Ik denk dat ik het zou kunnen. In ieder geval zou ik beter zijn dan de boomlange man die met zijn moeder als back-up door het park schoof, zijn kind met baby-nikes voor elk steentje optillend. Gelukkig kwam er gras, waardoor een filmpje kon worden gemaakt. Dat direct op de facebook werd gezet, die online ging na de eerste echo. 'De perfecte profielfoto!'

Kinderwens kapot.

Misschien dan toch maar een carrière.