Al dwalende door onbekende straten, eindigde ik in een bekend park, maar daarin op een mij onbekende plek. Op een bankje naast het geiten-, lammetjes- en overmatig-behaarde-varkensverblijf. Een schaap werd gekapt.
Het was eveneens een plek waar jonge en oude moeders, soms een oma of vader, zich verzamelden met hun nieuwbakken (klein)kroost. Omdat ik bijna 27 word en ik me erover verbaas dat mijn moeder op die leeftijd met mij in haar buik zat opgescheept, begon ik te voelen. Ik zag die kinderen en voelde en voelde, speurde hormoonwegen af, onderwierp mijn brein aan een echo. Activiteit zou oplichten.
Het bleef donker.
Geen getik, geen geklapper, geen licht onrustig gevoel rond mijn baarmoeder. Droombeelden van een mini-me bleven uit.
Leuk, van die kleine mensjes, maar, zoals al zo vaak gezegd: ze kunnen zo weinig. Er was één meisje dat potentie vertoonde, maar zij was dan ook wat ouder. Ze klom in een boom via de omheining en haalde dennenappels naar beneden, terwijl ze met haar birkenstockjes steunde op het rubberen elastiek dat omheining en boom verbond. 'Hier!' Haar vriendinnetje stond beneden klaar om ze op te vangen. Waarom ze de jonge lentevruchten van de takken verwijderde, was onduidelijk. Waarom! Waartoe! Dit heet vandalisme! Kortom: die wilde ik wel.
Ik denk dat ik het zou kunnen. In ieder geval zou ik beter zijn dan de boomlange man die met zijn moeder als back-up door het park schoof, zijn kind met baby-nikes voor elk steentje optillend. Gelukkig kwam er gras, waardoor een filmpje kon worden gemaakt. Dat direct op de facebook werd gezet, die online ging na de eerste echo. 'De perfecte profielfoto!'
Kinderwens kapot.
Misschien dan toch maar een carrière.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten