Ik ook, maar zie nu wel dat het moet.
Of, wacht: moeten moet het niet. Maar het is beter.
Ik heb haar lang genoeg beschermd. Ze kan het ook heus wel zelf, al denk ik vaak van niet. Bij wie moet ze terecht met al haar gepieker, getwijfel en gedraai.
En ook: wie kan dat hebben. Een handleiding zit er niet bij. Het zou een digitale moeten zijn, elke paar weken een reboot, vanwege de updates. Plus: ettelijke pagina's clausules om deze gebruiksaanwijzing zelfs mèt de wekelijkse vernieuwingen accuraat te maken.
Toch twijfel ik, dat heeft ze me geleerd – zeg ik soms als een grapje dat zij vervolgens niet gelooft. Dat ik haar niet overal de schuld van moet geven. Maar ze heeft het me niet geleerd; ze heeft me geleerd het aan de oppervlakte te krijgen en ik weet niet of ik haar daar dankbaar voor moet zijn, of juist om moet verfoeien.
Hopelijk heeft ze er geen spijt van. We konden niet anders, hoe kan je spijt krijgen van iets dat niet te beïnvloeden valt. Ik zou die zin in haar hoofd willen planten, als ze slaapt vanavond haar kamer binnendringen en met een heel fijn boortje, nee, een acupunctuurnaaldje een gaatje maken en de woorden haar brein in blazen. Dan maak ik het gaatje dicht met een stukje kauwgom, en een beetje vaseline zodat haar haar niet in de klit raakt. En dan hopen dat mijn chemische kennis toereikend is, want ik denk namelijk dat de kauwgom op deze manier kan uitharden, terwijl zij zou zeggen dat de vaseline hier een stokje voor steekt, alsmede de vochtige omgeving van de hersenen. Nou en, ik ga het plan toch niet uitvoeren, dus wat maakt het ook uit.
Het maakt uit dat ik haar nog steeds hoor praten, bij alles wat ik denk, bij alles wat ik voel, hoor ik commentaar van haar en kan ik mezelf niet bedwingen om een gesprek aan te gaan, een dialoog op afstand, onzichtbare walkie-talkie.
(het is de hoop die dat doet, die haar stem nadoet, niet haar stem maar haar stem, haar inhoud, de motor van ons: communicatie, in wat voor vorm dan ook)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten