'Hénk!'

'O ja Overvecht.'

'Lang hè die trein! Wat lang moet je kijken Henk hoe lang die trein is!' Ze staat op, loopt heen en weer, links en rechts, kijkt uit het raam. Dan weer door de hal, ze probeert het einde te zien.

'Moet je kijken hoe ver je kan kijken Henk hoe lang die trein is ongelofelijk niet waar Henk?

Henk knikt. 

Henk zit al een tijdje en heeft een permanente glimlach op zijn gezicht. Hij kijkt door een bril die zijn ogen nog kleiner maakt. Tot spleetjes met daarboven een hoog voorhoofd (wijkende haargrens) dat nog hoger lijkt door zijn hoge bos krullen. Deze man heeft allerlei versterkende middelen aan zijn lijf.  

Op de achtergrond van zijn gedachten hoort hij zijn vrouw aan een medereiziger vragen of deze trein naar Overvecht gaat. 

'Den Haag leuk wij hadden twee golden retrievers daarmee gingen we altijd naar Kijkduin leuk hoor Kijkduin!'

'Ja, ik heb ook een hond en-'

'Wat voor hond heb ie?'

'Een schnauzer.'

'Hahahaha!'

'Ja, dat is een hondjé, ja.'

'Maar leuk hoor Kijkduin maar Utrecht ook hoor ik vind Utrecht erg leuk je zit zo in Bilthoven of bij de Maarsseveense plassen ja erg leuk Utrecht.'